Trasa „Nadbużańskiego Szlaku Cerkiewnego” rozpoczyna się w Uhrusku, przebiega przez Zbereże, następnie trasa prowadzi przez Włodawę, Hannę, Sławatycze, Jabłeczną, Kodeń by zakończyć swój bieg w miejscowości Kostomłoty.

UHRUSK (punkt na mapie A)

Wieś położona nad Bugiem, przy drodze do Chełma. Pierwsze wzmianki pochodzą z XIII w. Książe Daniel Romanowicz rozbudował gród, założył biskupstwo obrządku wschodniego oraz rezydencję. W 1414 r. Władysław Jagiełło nadał ziemie rodowi Uhrowieckich. Wieś rozlokowana jest prostopadle do rzeki, z cerkwią prawosławną we wschodniej części, kościołem parafialnym w centrum wsi oraz zespołem dworskim w zachodnim krańcu.

Cerkiew prawosławna pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, z pierwszej połowy XIX w. z ikonostasem. Cerkiew najprawdopodobniej usytuowana na terenie dawnego grodu, zapewne w pobliżu pierwotnej cerkwi katedralnej zbudowanej w roku 1220, przy której stał wówczas klasztor pod wezwaniem Św. Ducha. Kolejna cerkiew zbudowana około 1429 r. zapewne została spalona.
Obecnie istniejąca zbudowana została w 1849 r., jako greko- katolicka, od 1875 r. prawosławna, obok poprzedniej drewnianej. Uszkodzona w czasie działań wojennych w roku 1914 i 1944, gruntownie restaurowana w latach 1920-1927. Klasycystyczno-bizantyjska, o elementach neoromańskich i neogotyckich. Murowana z cegły, otynkowana, dachy kryte blachą. Wewnątrz piękny ikonostas z połowy XIX w., uzupełniony w 1960 r. obrazami z rozebranej cerkwi w Zbereżu, restaurowany w roku 1966. Barokowe zwieńczenie ikonostasu z pierwszej połowy XVIII w. pochodzi ze starej tutejszej cerkwi i stanowi trzy ikony ewangelistów: Jana, Mateusza i Marka malowane na desce. Feretrony o charakterze rokokowym z obrazami Matki Boskiej z Dzieciątkiem oraz Michała Archanioła.
Trasa szlaku rozpoczyna się w Uhrusku. Miejscowość dysponuje miejscami parkingowymi.
Telefon kontaktowy w sprawie zwiedzania świątyni : 665 296 648. Około 30 minut drogi od Uhruska znajduje się wieś Zbereże w której była drewniana cerkiew, spalona w 1938 roku i nie odbudowana.

ZBEREŻE (punkt na mapie B)

Była to niegdyś bardzo duża wieś, ciągnąca się na odcinku 5 km - zamieszkała przez ludność ukraińską. Została spalona w 1945 r. podczas walk wojska z działającą w tym rejonie sotnią UPA „Wołodzki”, a jej mieszkańcy zostali wysiedleni do ZSRR. Po wojnie miejscowość odbudowała się tylko w niewielkim stopniu. Wieś Zbereże od 1864 roku, to jest od momentu ustanowienia nowej organizacji administracji na terenach wiejskich, należała do gminy Sobibór. Siedziba gminy znajdowała się właśnie w Zbereżu i mieściła się w specjalnie zabudowanym na ten cel drewnianym budynku. Ulokowana na południowym krańcu drewniana unicka cerkiew pod wezwaniem św. Podwyższenia Krzyża Pańskiego była fundowana przez Stanisława Marię Jaskólskiego, dzierżawcę starostwa stuleńskiego. Od 1875 roku, to jest od chwili kasaty unii, świątynia służyła prawosławnym i dotrwała do 1935 roku. Wobec obawy, że budynek ze starości zawali się została rozebrana. Pozostała po niej kępa starych klonów. Prawosławni pobudowali nową, także drewnianą cerkiew. Duża, okazała świątynia z wysoką wieżą, ulokowana została w niewielkiej odległości od poprzedniej, po drugiej (wschodniej) stronie ulicy. Cerkiew zburzono w ramach akcji rewindykacyjnej w 1938 r.
Około 25 minut drogi od Zbereża znajduje się kolejna miejscowość Nadbużańskiego Szlaku Cerkiewnego - Włodawa.

WŁODAWA (punkt na mapie C)

Podobnie jak dzieje Włodawy, również dzieje tej świątyni były zmienne i burzliwe. Zanim powstała w XIX w. istniejąca CERKIEW PRAWOSŁAWNA pod wezwaniem Narodzenia Najświętszej Marii Panny istniała pierwotna - wzmiankowana z 1564 r. Od końca XVI w. funkcjonowałą cerkiew obrządku greko- katolickiego, wzmiankowana w 1726 r. oraz spalona w 1790 r. Unici zbudowali nową, ale ta z kolei szybko uległa zniszczeniu. Była poza tym za ciasna, mieściła zaledwie 30 osób, dlatego już w 1821 roku zaprzestano odprawiania w niej nabożeństw. W kilka lat potem została rozebrana. Dopiero w lipcu 1840 roku, po uzyskaniu zgody władz kościelnych i państwowych, a także przyrzeczeniu właściciela dóbr włodawskich, Augusta Zamoyskiego, że sfinansuje budowę, rozpoczęto kolejne prace budowlane. W miejscu poprzedniczek po upływie dwu lat na nadbużańskim wzniesieniu stanęła cerkiew murowana, greko- katolicka. Cerkiew konsekrowano w 1842 roku. Budowa była zasługą unickiego księdza Nikona Zielińskiego, represjonowanego później przez władze carskie za sprzyjanie powstaniu 1863 roku. Jego następca, ksiądz J. Lewicki za niepodporządkowanie się popowstaniowym zarządzeniom władz, został aresztowany i osadzony w siedleckim więzieniu. Mijały lata, a nowa unicka świątynia powoli popadała w ruinę. W 1875 roku cerkiew przejęli prawosławni. W 1893 roku zaniedbaną świątynię poddano remontowi. Stan jej był jednak już tak fatalny, że i tę rozebrano. W latach 1893-1895 przebudowana od podstaw według projektu Wiktora N. Syczugowa, przebudowana w stylu bizantyjsko - klasycystycznym, na planie krzyża greckiego z wieżą i trzema absydami. Wewnątrz znajduje się klasycystyczna polichromia z końca XIX w. oraz ikonostas z 1843 r. z ikonami XVII i XVIII - wiecznymi. Fasada posiada półkoliście zamknięte wielkie okna na osi, ujęte od góry wyłamującą się archiwoltą. Główna kondygnacja wieży jest ośmioboczna, zwieńczona attyką z ośmioma szczycikami w ośli grzbiet. Latarnia głównej kopuły jest w formie ogzymsowanego tamburu, nakryta cebulastym hełmem, zaś boczne partie dolnej części wieży zwieńczone są wieżyczkami z cebulastymi hełmami na wysokich tamburach. W roku 1946 została na dziesięć lat zamknięta po tym, jak wysiedlono stąd Ukraińców, bo to głównie oni byli wyznania prawosławnego. Dopiero na przełomie lat 1956-1957 we Włodawie rozległ się znowu cerkiewny śpiew. Cerkiew jest usytuowana na krawędzi skarpy nadbużańskiej. Murowana plebania prawosławna została wzniesiona w latach 1846-1850, potem przekształcona. Jest budowlą parterową, prostokątną z dostawionymi później: przedsionkiem od frontu, skrzydłem od wschodu, werandą od północy. Nakryta jest dachem czterospadowym.
Miejscowość dysponuje miejscami parkingowymi.
Telefon kontaktowy w sprawie zwiedzania świątyni:
503 099 788 lub 0 - 82 572 17 50.
Warto też zwiedzić: Zespół Kościelno - klasztorny o.Paulinów z późnobarokowym Kościołem pod wezwaniem Św. Ludwika (z lat 1739 - 1780), - barokowe kramy i jatki "Czworobok"(z połowy XVIII w.),- zespół synagogalny (Wielka i Mała synagoga, Dom Pokahalny), obecnie mieści się tutaj Muzeum Pojezierza - Łęczyńsko - Włodawskiego.
Około 25 minut drogi od Włodawy znajduje się kolejna miejscowość powiązana z Nadbużańskim Szlakiem Cerkiewnym - Hanna.

HANNA (punkt na mapie D)

Pierwsze wzmianki pochodzą z drugiej połowy XV w. i początku XVI w. Osada ta od XVII w. należała do rodu Radziwiłłów, od XVIII w. wchodzi w skład "państwa sławatyckiego". Prawa miejskie utraciła w 1821 r. Położona jest na terasie lewego brzegu Bugu, otoczona od wschodu i północnego-wschodu podmokłymi łąkami i rozlewiskami łączącymi się z rzeczką Zielawą.
Drewniana, o konstrukcji zrębowej, na nowej ceglanej podmurówce DAWNA CERKIEW PARAFIALNA grecko-katolicka p.w. Apostołów św. Piotra i Pawła i św. Dymitra Męczennika została wzniesiona na miejscu wcześniejszej w latach 1739-42 z fundacji Radziwiłłów. W 1924 r. została zamieniona na kościół rzymsko-katolicki. Składa się z trzech części: prezbiterium, prostokątnej nawy i kwadratowego babińca. Do prezbiterium przylegają zakrystia i skarbiec, do nawy kaplica p.w. Chrystusa Ukrzyżowanego, do babińca przedsionek. Świątynia przykryta jest stropami. U szczytu łuku tęczowego znajduje się krucyfiks z ok. połowy XVIII w.; w południowo-zachodniej części babińca wyodrębniony jest chór muzyczny. Budowla nakryta jest dachami dwuspadowymi o kalenicy najwyższej nad nawą, zwieńczonymi trzema ośmiobocznymi cebulastymi wieżyczkami przekształconymi po 1874 r. Wewnątrz kościoła znajduje się polichromia malowana na płótnie naklejonym na deski z ok. drugiej połowy XVIII w., kilkakrotnie odnawiana i przemalowywana. Przedstawia sceny religijne w oprawie iluzjonistycznej architektury. Wszystkie ołtarze (z wyjątkiem prawego w nawie i kaplicy) pochodzą z lat 1740-50 i są przykładem prowincjonalnej regencji. Ołtarz główny z rzeźbami aniołów na konsolach oraz Gołębicy Ducha Św. glorii promienistej z obłoków i główek puttów w zwieńczeniu. W nim obrazy: w polu głównym: cudowny obrazek Matki Boskiej Hańskiej, kopia sprzed 1739 r. obrazu Matki Boskiej Poczajowskiej, gruntownie restaurowany i przemalowany w 1964 r., na zasuwie Wręczenie kluczy Piotrowi, na mensie Przeczucie Męki Św. Piotra. Pozostałe wyposażenie jest głównie z XVIII w., m.in. prospekt organowy z ok. 1700 r. został przywieziony (1967 r.) z kościoła z Huszczy. Cmentarz cerkiewny jest w kształcie wydłużonego owalu, otoczony parkanem. Na osi cerkwi od frontu znajduje się dzwonnica, od tyłu plebania. - Drewniana, o konstrukcji słupowo -ramowej DZWONNICA została wzniesiona razem z cerkwią. Jest budowlą prostokątną, trójkondygnacjową, częściowo oszalowaną. W przyziemiu od frontu i tyłu znajdują się podcienia na słupach podtrzymujących wysunięty okap gontowego zadaszenia, przykrywającego całą drugą kondygnację. W trzeciej kondygnacji umieszczono piętrowo prostokątne przeźrocza dzwonowe. Dzwonnica nakryta jest daszkiem namiotowym z cebulastą kopułką z krzyżem. Wewnątrz znajdują się fragmenty snycerki z XVIII w. oraz fragmenty kilkunastu lichtarzy drewnianych i cynowych.
Telefon kontaktowy w sprawie zwiedzania kościoła : (083)3798025 Około 10 minut drogi od Hanny znajduje się kolejna miejscowość na Nadbużańskim Szlaku Cerkiewnym - Sławatycze.

SŁAWATYCZE (punkt na mapie E)

Wieś datowana w XV w., własność królewska, od około 1830 r. włączona do dóbr bialskich. Osada położona przy trasie z Włodawy do Kodnia.
Przy północnej pierzei rynku stoi czynna murowana prawosławna cerkiew p.w. Wniebowstąpienia Najświętszej Marii Panny. Do 1945 r. parafia., obecnie filia. Pierwotna istniała 1516 r., od końca XVI w. greko-katolicka, uposażona w 1698 r. przez Karola Stanisława Radziwiłła kanclerza wielkiego litewskiego. Kolejna drewniana wzniesiona w 1721 r., wzmiankowana w 1847 r. jako pod wezwaniem Opieki Matki Boskiej. Obecna pochodzi z przełomu XIX/XX w., zbudowana kosztem rządu carskiego na tym samym miejscu. W typie cerkwi ruskiej, bizantyńsko-eklektyczna, murowana. Ikonostas z czasu budowy cerkwi. Większość starych ikon z dawnej cerkwi wywieziona po 1945 r. Feretrony późnobarokowe XVIII- wieczne., pounickie, z obrazami dwustronnymi:
pierwszy w ramie ozdobionej rzeźbionymi główkami puttów oraz rzeźbą pelikana (orła?) w zwieńczeniu, z obrazami Matki Boskiej Poczajowskiej i św. Onufrego oraz medalionami z Okiem Opatrzności;
drugi - w ramie ozdobionej podobnie, zwieńczonej słońcem promienistym, z obrazami Matki Boskiej z Dzieciątkiem Niepokalanie Poczętej i św. Józefa z Dzieciątkiem.
Ikony: 1. Chrystus Pantokrator zapewne koniec XVIII w. lub początek XIX w., malowany na desce, w sukience plastycznie wyrobionej w gruncie kredowym, złoconej i srebrzonej;
2. św. Mikołaj Cudotwórca zapewne koniec XVIII w. lub pierwsza połowa XIX w., w ramie XVIII- wieczny Krzyż procesyjny, ludowy.
Warto też zwiedzić neorenesansowy Kościół Parafialny p.w. Matki Boskiej Różańcowejz 1919 r.
Telefon kontaktowy w sprawie zwiedzania świątyni: 083- 355 41 00 lub 502 332 436. Miejscowość dysponuje miejscami parkingowymi.
Około 10 minut drogi od Sławatycz znajduje się kolejna miejscowość na Nadbużańskim Szlaku Cerkiewnym - Jabłeczna.

JABŁECZNA (punkt na mapie F)

Jabłeczna - wieś wzmiankowana w końcu XV w. w związku z nadaniem jej Mikołajowi Nassucie, dokument nadmienia już istniejący na terenie wsi klasztor prawosławny, stanowiący wydzieloną enklawę. W późniejszym okresie właścicielami dóbr byli: Zabrozińscy, Piońscy, Leszczyńscy, Sapiehowie. We wsi znajduje się kościół katolicki p.w. Przemienienia Pańskiego, dawna drewniana cerkiew unicka z 1750 r. W drugiej połowie XIX w. przebudowana i zamieniona na cerkiew prawosławną , a po I wojnie światowej na kościół katolicki. Na jednej z zewnętrznych ścian wisi olbrzymi krucyfiks z rzeźbą Chrystusa.
Zespół klasztorny w Jabłecznej pod wezwaniem Św. Onufrego. Dokładna data założenia klasztoru nie jest znana. Jak podaje przewodnik Grzegorza Rąkowskiego "Polska Egzotyczna" (część II), klasztor istniał w XV wieku, o czym świadczy m. in. wykonana specjalnie dla niego rękopiśmienna ewangelia z 1498 r. Legenda głosi, że monastyr założono w miejscu, w którym zatrzymała się płynąca Bugiem ikona Św. Onufrego. Mimo trwających całe wieki silnych nacisków, mnisi z Jabłecznej nie przystąpili po 1596 r. do unii brzeskiej i wytrwali przy prawosławiu. Okres rozbudowy i rozkwitu klasztor przeżył w XIX wieku, kiedy wschodnia część Polski znalazła się pod zaborem rosyjskim. Władze carskie finansowały szczodrze mnichów traktując ich jako krzewicieli prawosławia wśród okolicznej unickiej i katolickiej ludności, co z kolei miało pomóc w jej rusyfikacji.

Monastyr został poważnie zniszczony w czasie I wojny światowej, pod nieobecność mnichów ewakuowanych przed ofensywą wojsk niemieckich. Szybko go odbudowano, przez cały okres międzywojenny podlegał jednak różnym restrykcjom i konfiskatom ziemi nakładanym przez polskie władze. W czasie II wojny światowej Niemcy ponownie zniszczyli klasztor, który spłonął w 1942 roku wraz z cenną biblioteką i archiwum. Odbudowa powojenna trwała długo - także i wówczas prawosławny ośrodek nie cieszył się poparciem władz polskich. Stopniowo odzyskał jednak znaczenie, jako że przez wiele lat był jedynym męskim klasztorem prawosławnym na terenie Polski (obecnie są takie trzy). Kilka razy do roku odbywają się w Jabłecznej duże uroczystości religijne. Szczególnie wielkie tłumy gromadzą się w dniu patrona klasztoru, Św. Onufrego (24/25 czerwca). Co ciekawe, przez większość swego istnienia klasztor znajdował się na wschodnim brzegu Bugu! Na brzeg zachodni, obecnie polski, trafił dopiero w wyniku regulacji rzeki dokonanej w drugiej połowie XIX wieku.

W skład kompleksu zespołu klasztornego wchodzą: - klasycystyczna murowana cerkiew p.w. Św. Onufrego z lat 1839 - 1840 z XV- wieczną ikoną Św. Onufrego, - murowany główny korpus klasztorno - mieszkalny, (pomieszczenia dla mnichów): - kaplica Św. Apostoła i Ewangelisty Jana Teologa w okresie zimowym zastępuje główną świątynie monasteru, - kaplica Św. Męczennika Atanazego Brzeskiego, ponadto - drewniany dom w stylu rosyjskim z początku XX w. (obecnie dom pielgrzyma), - poza zespołem na nadbużańskich łęgach dwie drewniane kaplice z lat 1906 - 1912 p.w. Zaśnięcia Najświętszej Marii Panny i p.w. Św. Ducha.
Telefon kontaktowy w sprawie zwiedzania świątyni:
083- 378 31 11.
Około 15 minut drogi od Jabłecznej znajduje się kolejna miejscowość Szlaku Cerkiewnego - Kodeń.

KODEŃ (punkt na mapie G)

Cerkiew Parafialna p.w. Św. Michała Archanioła. Pierwotnie prawosławna, wzniesiona z fundacji Pawła Sapiehy, następnie unicka, notowana w 1726 r., po 1875 r. spalona lub rozebrana. Kolejna cerkiew prawosławna wzniesiona w 1937 r. na jej miejscu, drewniana, spalona po 1945 r. Następnie w latach 80-tych XX w. zaadoptowana z domu mieszkalnego z dodanymi elementami kostiumu cerkiewnego. Obecna wzniesiona w latach 2003 -2005 na miejscu pierwotnej. Ikonostas z czterema ikonami, pochodzącymi z przełomu XIX/XX w., w mosiężnych, posrebrzanych i złoconych sukienkach.: Matka Boska z Dzieciątkiem, Chrystus Salvator Mundi, Św. Mikołaj Cudotwórca, Trójca Św. Obrazy pochodzące z przełomu XIX/XX w.: Trójca Święta., Zaśnięcie Najświętszej Marii Panny, Trzy Marie u grobu, Św. Jan Chrzciciel. Ikona Chrystus Pantokrator. Krzyż procesyjny z drugiej połowy XIX w., z przedstawieniami Boga Ojca, Matki Bożej i Św. Jana Ewangelisty na zakończeniach ramion, na rewersie Chrystus Zmartwychwstały, po bokach na ramionach Arma Christi. Rzeźba Św. Onufrego z XIX w., polichromowana. Brama cerkiewna wzniesiona w latach 1805 - 21, murowana z cegły, nieotynkowana. trójprzelotowa, w typie dzwonnicy bramnej. Częściowo zrujnowana. Kościół Filialny p. w. Św. Ducha. Dawna cerkiew zamkowa, wzniesiona ok. 1530 r., w stylu gotyckim. Portal renesansowy, z fundacji Pawła Sapiehy. W 1805 r. zamknięta z powodu złego stanu (zawalenie sklepień i ich rekonstrukcja). W okresie międzywojennym neounicka. Po 1945 r. kościół filialny parafii Św. Anny. Usytuowana w obrębie dawnych wałów, na wschód od zamku. Gotycka, murowana z cegły, orientowana. Korpus trójprzęsłowy, zbliżony do kwadratu. Fasada płaska, trójosiowa z wysokim trójkątnym szczytem. Dachy kryte dachówką, dwuspadowe. Ołtarz iluzjonistyczny, prowincjonalny w typie barokowym, z drugiej połowy XVIII w., odsłonięty i konserwowany w 1962 r. z parą kolumn korynckich. Chrzcielnica granitowa, o charakterze średniowiecznym. Kropielnice granitowe. Tablica kommemoratywna, piaskowcowa, z rytą inskrypcją w języku ruskim.
Będąc w Kodniu warto zwiedzić: - Kościół Św. Anny z obrazem Matki Boskiej Kodeńskiej, - pozostałości zamku Sapiehów (podpiwniczenie i parter), zespół kaplic drogi krzyżowej, - pozostałości dawnego zamkowego arsenału obecnie kaplicę odpustową, - kaplica Św. Wawrzyńca na cmentarzu parafialnym.
Telefon kontaktowy w sprawie zwiedzania świątyni : 083- 375 43 26 lub 502 369 097. Miejscowość dysponuje miejscami parkingowymi. Około 15 minut zajmuje dojazd do miejscowości Kostomłoty.

KOSTOMŁOTY (punkt na mapie H)

Miejsce wymienione jest po raz pierwszy w 1492 r., kiedy to Wielki Książę Litewski Witold nadał ją Augustianom z Brześcia. W XVI w. kupili ją od zakonników Sapiehowie. W 1631 r. erygowano tu parafię unicką, wówczas zbudowano drewnianą cerkiew unicką (z tego okresu pochodzi też ikona patrona cerkwi - św. Nikity, męczennika zm. w 370 r.). Notowana w 1726 r., w 1852 r. remontowana kosztem Józefa Łoskiego, właściciela Kostomłot. Po likwidacji unii w 1875 r. przemianowana na prawosławną.
Likwidacja unii przez carat dała początek wielkiej akcji "nawracania" siłą na prawosławie. Towarzyszyły temu wyprawy wojska i żandarmów na oporne wsie (doszło nawet do znanej masakry wiernych w niedalekim Pratulinie). W 1916 r. opuszczona, w 1925 r. skasowano parafię prawosławną, a w jej miejsce powołano parafię neounicką (świątynię katolicką obrządku bizantyjsko-słowiańskiego; neounia miała za zadanie przyciągnąć z powrotem tych, którzy za czasów carskich przeszli na prawosławie) pod wezwaniem św. Męczennika Nicetasa (Nikity), której przekazano cerkiew. Przedmiot zatargu między prawosławnymi i unitami (przed wojną często dochodziło tu do otwartych konfliktów między tymi dwoma wyznaniami), ostatecznie od 1928 r. neounicka, po 1947 r. jedyna w Polsce. W latach 1927-30 świątynia przeszła gruntowny remont, a w 1938 r. nastąpił remont dzwonnicy. W 1946 r. wieża zniszczona przez wichurę, odbudowana ok. 1953 r. Remonty: 1965 r., w latach 1980-81 generalny, w latach 1987-88 polichromia wnętrza, w 2000 r. remont kapitalny wieży (na której wzniesiono cebulasty hełm) oraz dachu, w 2002 r. remont generalny. W 1999 r. obok cerkwi wzniesiona drewniana kaplica (ołtarz polowy).Od przywiezienia tu w 1998 r. relikwii Błogosławionych Męczenników cerkiew stała się Sanktuarium Unitów Podlaskich. Sanktuarium odwiedza rocznie ok. 70 tys. turystów. Poza tym przy cerkwi działa Centrum Ekumeniczne, prowadzące działalność rekolekcyjną przede wszystkim wśród grup młodzieży - z Polski i z zagranicy, zarówno katolickiej jak i ewangelickiej czy prawosławnej. Warto odwiedzić to miejsce w niedzielę po 8 września. Będziemy wtedy świadkami uroczystości obchodów św. Nikity. Cerkiew orientowana, konstrukcji zrębowej z lisicami, zewnątrz oszalowana, na podmurówce, na planie prostokąta, z trójbocznie zamkniętym prezbiterium, do którego od północnego-wschodu przylega prostokątna zakrystia. Od zachodu węższa prostokątna kruchta, zwieńczona wieżą. Wnętrze kryte stropem z fasetą. Chór muzyczny na dwóch słupach, z balustradą z desek. Okna zamknięte półkoliście, w prezbiterium i bocznych ścianach kruchty koliste, w zakrystii prostokątne. Kruchta o trójkątnym szczycie, w którym półkoliste okno, na osi prostokątny otwór wejściowy, od południa drzwi. Wieża czworoboczna, jednokondygnacyjna, z prostokątnymi przezroczami. Dachy kryte blachą, nad nawą i kruchtą dwuspadowy, na zamknięciu prezbiterium dwupołaciowy, nad zakrystią trójpołaciowy, na wieży czterospadowy z cebulastym hełmem. Na kalenicy nawy ośmioboczna sygnaturka zwieńczona cebulastym hełmem.
Telefon kontaktowy w sprawie zwiedzania świątyni : 083- 375 52 27 lub 512 341 502.